In the name of Ægir and of the dead generations

Dedicado a los ausentes.

Finalmente nació la Anglogalician Cup. Y nadie pudo decir exactamente en qué día o en qué hora,  pues hubo cientos de días, miles de horas. Por supuesto, hubo un domingo  en Sheffield, el  23 de Septiembre de 2007, en el pub Fat Cat, anegados de cerveza amarga. Pero aquella fue meramente la fecha que se graba en una placa. Se gestó años atrás, en los campos de sabre del Morrazo y en las colinas verdemoco del agreste Danelaw. Se gestó en un sinfín de torneos de 24 horas, en los mundialitos locales, en todas las Sunday leagues de la Pérfida, en los campeonatos de empresa, en los  mataderos de verano y en los sudores culpables de la Universidad. Se curtió en los páramos del Peak District,  se atisbó en las seminales ligas de veteranos.

Se gestó también en sitios distantes y circunstancias de claroscuro: en la ronda del  panadero que abarca desde Ribadavia a Ribadeo  y se bañaba al alba en Menduiña; en los campos de cricket y rugby de Inglaterra donde  todavía sueñan con 1966; entre socalcos  y porcos bravos, en la tozuda creencia británica que the stag in the forest runs free; en todos los sábados de descanso que uno sacrificó para ir a jugársela en un lodazal a cambio de una camaradería de cuncas y rituales atávicos, en todas las mañanas del mundo que uno se mintió con un “no vuelvo más “.

Nació  quizá, con el primer bote de espray en una camiseta del Birra’s Klav  o puede que fuera cuándo Shabba y Thomo no vendieron su amistad por un pig.

La Anglogalician Cup se pensó demasiadas veces y en incontables lugares.
Una construcción cimentada sobre las mitologías efímeras de diez mil juventudes anteriores que aspira a perdurar a partir de toda las leyendas imaginables a la luz de una hoguera.

Yo amo las paradojas y por eso te envío rosas blancas del Yorkshire en un carbón sombrío.

Mientras aguardamos el regreso de los  caballos  de peltre.

117 pensamientos en “In the name of Ægir and of the dead generations

  1. Sensación de inacabado. El texto, parece que queda a medias, es fácil ver los aciertos del fat mad
    La foto redime todos vuestros pecados.

  2. Afrancesados siempre, se emigre o no.
    Hugonotes de Yorkshire, tojales de Galicia, sotobosques de Galizalbion

  3. No hay que perder de vista que esta entrada se publica un 1 de Abril, fool’ s day en un mundo cercano al nuestro

  4. ¿soy author y acabo de descubrir el invento?espantajo de mí…tres cosas:
    1.me gusta la imagen.las dos imágenes
    2.me queda claro que antes se propendía al bigote y la raya al lado.lo de la raya cruzada ya me suena más raro
    3.no entiendo del todo lo de la seminalidad de las ligas de veteranos
    y una segunda pregunta que me asalta:¿esto va a ser siempre en tono lastimero nostálgico o solo es por las circunspanzas coyuntadas?no hace falta que diga que no hace falta que respondan

  5. Es cuestión de recordar que venimos de algún lado y vamos hacia ninguna parte.
    Legitimidad se llama el caballo de peltre

  6. Es un He aquí que veo a mi padre,he aquí que veo a mi madre, a mis hermanas y mis hermanos. He aquí que veo el linaje de mi pueblo hasta sus principios.Y he aquí que me llaman, me piden que ocupe mi lugar entre ellos,en los atrios de Valhalla, el lugar donde viven los valientes para siempre bastante de andar por tasca, efectivo a veces, siempre necesario

  7. estilo: balada irlandesa
    Originalidad: nula. El author lo ha repetido several times.
    Nudo en la garganta: garantizado un par de veces.
    ¿ Un blog nuevo ?: No. Un experimento fringe.

  8. A pesar de que mucho se ha perdido, queda mucho; y, a pesar
    de que no tenemos ahora el vigor que antaño
    movía la tierra y los cielos, lo que somos, somos:
    un espíritu ecuánime de corazones heroicos,
    debilitados por el tiempo y el destino, pero con una voluntad decidida
    a combatir, buscar, encontrar y no ceder.

  9. No creo que estemos ante una nueva elegía del tiempo pasado y perdido, una reafirmación en los
    absolutos valores morales del héroe fordiano uy por ende porcobravo.
    Se lee más como un intento, brillante a ratos, de entroncar varias líneas dinásticas con la Anglogalician Cup.
    Creo que lo consigue.

  10. In the name of Ægir and of the dead generations es de una riqueza inacabable. Como toda obra de f.m es una suma de capas que hay que atravesar con delicadeza para poder disfrutarlas en su justa medida. Considerarla un
    mero resumen de temas y recursos estilísticos del f.m más » irlandés » es hacerle un flaco favor a este
    post, magnífico por el soberbio equilibrio que mantiene entre ese carácter, digamos, recopilatorio, y lo
    que tiene de anuncio de posteriores logros, demostrando en sus agresivas explosiones de talento que f.m, lejos de
    dormirse en sus laureles, de disfrutar plácida y cómodamente de su condición de clásico viviente del
    ciclo narrativo de la Anglogalician Cup, siempre mira hacia delante legitimado por un pasado glorioso

  11. un cierto pesimismo elegíaco que no embarra la propuesta.
    Por un lado, os porcos bravos suben las escaleras para presentarle sus últimos respetos: sus sombras reflejadas en la pared les convierten a ellos mismos en vestigios de un pasado muerto.
    Por otro, la simiente ha soportado los duros embates de los vientos del Norte y ha crecido en recio toxo.

    ¿ Qué equipo es el de la foto ?

  12. En ese gesto de íntima delicadeza aparece toda la lírica del autor: el amor a la
    vida queda retratado a través del vacío que dejan los seres amados.
    Con una soberbia elipsis la intimidad del pasado basta.
    Ahora, es presente de tractores, huérfanas y grescas de peltre.
    La Anglogalician de los bardos y los guerreros no morirá mientras haya luz de hogueras en los páramos del Norte.
    Con eso es suficiente.

  13. Detalles fundacionais
    Unha formación típica dos primeiros birras estaba composta por cinco parellas de irmáns (os M., os V., os S., os G. e os C.) máis un misil teledirixido ao que lle asignaremos un H. por seguir co tema das iniciais. Unha auténtica bomba H, todo hai que dicilo. O detalle desta irmandade de irmáns (e de primos) non é menor. O feito de zouparse entre eles (cada irmán co seu) durante anos, -en especial no campo de fútbol- daba lugar, sobre o terreo de xogo, a un nexo estraño, ese que se establece como consecuencia de coñecerse demasiado ben e demasiado mal simultaneamente. Era o equipo de Caín e Abel multiplicado por cinco. Só que todos eramos Caíns e Abeles simultaneamente.

    Unha consideración sobre un nome
    Alguén falou aquí, nos comentarios da entrada anterior de «Cans e Birrias». Podo asumir que eu era a birria do equipo. Nalgún comentario máis, lembráronme a miña tendencia a deixar a miña banda lixeiramente descuberta (eehm). Se eu era o birria, os demáis serían os cans, e, podo garantilo, eses cans mordían. E de qué forma. Mordían na presión aos contrarios. Mordían nas combinacións diante da área rival. Mordían nos centros dende as bandas e nos pases en profundidade. Realmente o de «Cans e birria», se un o pensa é un afortunado acerto semántico.

    Fútbol é fútbol
    Como todo gran equipo, o birra´s tiña a súa némese: unha lexión de mozos altos e espigados patrocinados por unha panadería de Cangas cuxo nome non son capaz de lembrar. Como unha especie de sombra, aquel equipo remataba cruzándose co Birra´s en mundialitos e torneos 24 horas da época con regularidade. Representaban o cristiano-ronaldismo na era anterior a que a espuma do cabelo se puxera de moda entre os futbolistas. Eran o equipo mellor peinado do Morrazo. Vestían equipamentos impolutos combinando afortunados cores marelo-ovo con sutiles verdes-semáforo. Saían ao campo e un pensaba «hostia, 300, pero aínda Miller non fixo o comic». E todo aquel monte de saber estar, de presencia estética e imaxe construída con paciencia víñase abaixo (ás veces) ante a presenza da tribu de Adán, chegada de máis aló da terra de Nod. Na miña memoria, os enfrontamentos remataban sempre de mala maneira. Tanganas, agarradas, entradas rozando o ingreso na unidade de traumatoloxía do hospital máis cercano, e a bomba H, ríndose de todos eles na súa cara, correndo polo campo celebrando algún gol imposible que lle daba a victoria (non sempre) ao Birra´s. Era divertido xogar contra eles.

    Unha historia de baños
    Os partidos remataban de madrugada habitualmente. Este é un recordo que teño gravado. Tamén sospeito que eu ía só a altas horas da mañana a xogar porque sempre estaba sobrio. Iso facía de min un inútil necesario, en especial cando chegaban as primeiras rotacións e parte do banquillo estaba tratando de non quedar durmido no campo. Pero ao que ía. Os partidos remataban de madrugada habitualmente. Lembro varios baños na praia de Pinténs. Alí a auga sempre estaba boa (maldizione, isto parece xa un folleto turístico patrocinado por Turismo Rías Baixas), e segue a estalo hoxe en día. Sempre había lúa chea. E non sempre celebrábanse victorias. De feito, en ocasións non sei nin o que se celebraba, pero daba un pouco igual. O ritual dos partidos non estaba completo sen o baño posterior na praia. E iso era un tradición que traiamos da casa. Sempre me considerei un privilexiado por poder disfrutar de tal cousa con naturalidade, como se fora o máis corrente do mundo. Hoxe sei que non o é.

    Conclusión
    Alguén dixo nun comentario anterior, «non tes datos, nin memoria». Lamentablemente é certo, pero malia non ter ningunha das dúas cousas, sei que precisaba facer esta homenaxe. Que non sería completa se non dixera, a Fran, a Santi, a Charlie, a Marcos, a Alber, a Pablo, a Jose, a Paco, a Javi, e á bomba H. Grazas por todos os bós ratos co Birra´s e por todos os veráns de case dúas décadas. E unha última cousa. Dende fora, vese nos porcos ese espíritu de irmandade de irmáns, de festa permanente, de perseguir o mar e a lúa chea nas crónicas deste blog das andainas polos campos de Sheffield e polos pubs de Inglaterra. Adiante porcos!

  14. Pero le parece que en la Anglogalician Cup muchas veces lo que importa es eso, la obsesión desaforada, la presencia del maniático detrás de la obra.

  15. La línea » en los campos de cricket y rugby de Inglaterra donde todavía sueñan con 1966″ obra el milagro y convierte un post alimenticio y doctrinal en una puta obra maestra.
    El título y la foto evocadora de un football viril que tristemente ya no volverá, ayuda.

  16. No se me alarmen
    Yo la podo para hacerla una obra maestra de verdad:

    «Finalmente nació la Anglogalician Cup. Y nadie pudo decir exactamente en qué día o en qué hora, pues hubo cientos de días, miles de horas. Por supuesto, hubo un domingo en Sheffield, el 23 de Septiembre de 2007, en el pub Fat Cat, anegados de cerveza amarga. Pero aquella fue meramente la fecha que se graba en una placa.
    Se curtió en los páramos del Peak District, se atisbó en las seminales ligas de veteranos.
    Se gestó, quizá, con el primer bote de espray en una camiseta del Birra’s Klav o puede que fuera cuándo Shabba y Thomo no vendieron su amistad por un pig.
    Se gestó también en sitios distantes y circunstancias de claroscuro: en los campos de cricket y rugby de Inglaterra donde todavía sueñan con 1966; en todos los sábados de descanso que uno sacrificó para ir a jugar en un lodazal a cambio de una camaradería de cuncas y un cosido de patadas, en todas las mañanas del mundo que uno se mintió con un “no vuelvo más “.
    Una construcción cimentada a partir de toda las leyendas imaginables a la luz de una hoguera.

    Yo amo las paradojas y por eso te envío rosas blancas del Yorkshire en un carbón sombrío, mientras aguardo el regreso de los caballos de peltre »

    Mucho mejor, Verdad ?

  17. -» Una construcción cimentada sobre las mitologías efímeras de diez mil juventudes anteriores -»
    Hay porcos bravos que nunca fueron jovenes y otros que nunca dejarán de serlo.

  18. Aegir

    Is apparently a bit of a Norse Sea God Piss Artist who provides the booze for booze ups in Valhalla. Prefer that to an Icelandic Gunboat putting our owd fellers Cod filleted from the bone. From Aberdeen-he wouldn’t touch Grimsby stuff with a barge pole.There you are Thompson-culture for you.

    Professor Clayton

  19. Ægir var kåra til “Årets Bryggeripub” tre år på rad! Her produserer vi eit utval av ølsortar for sal både lokalt og til vidare distribusjon. Besøk gildehallen i vikingstil med veggar prega av drivved, dragehovud og ein 9 meter høg peis frå golv til tak. Ægir Bryggeri har starta Ægir Brenneri.

  20. Como sermón de adoctrinamiento supera por poco la media.
    Una entrada fría.
    Mantra tras mantra para dotar de unidad ideológica a la Manada, poco que objetar.
    De los boniatos ¿ qué decir ? son la facción del porcobravismo más coñazo.

  21. Es un buen prólogo para algo que aún tiene que escribirse.
    Con tres o cuatro ramalazos de ingenio.
    lejos de otras entradas que hacen lo mismo con mejor suerte.

  22. Nos hacía falta una entrada así como el follar.
    Vuelta a los origines y dejarse de tanto literato de provincias con ínfulas de obesidad
    Muy bueno el post, cojones, muy bueno.

  23. Gústame. Como todo escrito que se entretén na medición sentimental e intelixente do que circunda os feitos e sabe que a contorna do que acontece é máis literaria que o acontecer en si mesmo. Gústame porque me gusta a construción de mundos aos que fuxir do ruído, de espazos máis reais que a realidade para soñar outra vida ou poder gozar desta. Tamén porque sae Ribadeo, cando Ribadeo non existe.

  24. El estilo de versículo propagandísitico de f.m , tantas veces añorado ahora que solo hay ruido y furia en la casa matriz, ha funcionado mucho mejor en otras ocasiones. Lo cuál no resta mérito a esta entrada de ribetes newage y anegada en cerveza negra.
    Un 6, 5.
    Puede y debe hacerlo de manera más brillante, como os dejo explicado en el link.
    Un saludo a los boniatos.

  25. Los jinetes del alba, caballos de peltre.
    Loemos a los hombres famosos y a los padres que los engendraron. Todos ellos fueron colmados de honores durante su vida y constituyeron la gloria de su generación. Cerrando los ojos podemos recordar a aquellos hombres jóvenes con esperanza en sus corazones y alas en sus pies.

  26. También se gestó en los despachos de la F. A, de la UEFA, de la FIFA y de la PIFIA. No se olviden.

    Una entrada encantadora después de tanto ensayo metafísico alrededor de la nada

  27. Se agradece.
    Una prosa potente y bien construida que quiere jugar con los sentimientos más primarios.
    Muy buena la foto ¿ Quiénes son ? y bien tirado el título.
    Una inmejorable manera de reconducir el rumbo de algo que se nos fue de las manos hace unos 4 meses.

  28. Las circunspanzas coyuntadas es un gran nombre……
    Deberíamos jugar un amistoso contra ellos. A sangre y fuego.
    Rescato aquella maravilla ( todas lo fueron ) de:

    Eustaquio Pajero Campo de Agramante dijo…

    «Me presento. Quiero aportar mi experiencia propia de uno mismo en este tema.
    Soy el presidente del Comité organizador de los Mundialitos de O Hio ( Pronuncien Ojayo) y de Moaña en su modalidad keniata.
    El día más feliz de mi vida es cuando por primera vez tras años de pesadilla el Birras de los santos cojones no se inscribió en ninguna de nuestras competiciones. Me tenían a los demás equipos quemados y desmoralizados. Qué una gentuza así, sin decoro ni maneras en su atuendo, compitiese y ganase a equipos que se tomaban los torneos en serio provocó un efecto dominó que afectó al número de escuadras participantes hasta el punto que un año hubo que hacer un simple cuadrangular entre
    » Bajadita al pilón», «Moncho non aprobo ninjuna» » Que che parece» y los malditos Birras, que a la postre fueron campeones. Espero que este insensato revival boniato no sea una vuelta atrás a tan oscura y obscura época del futebol local cuando la gente pija de afuera venía a tomarse nuestros torneos como escenario para sus botellones.
    Eso espero. «

  29. Me sorprende un estilo tan sobrio en los porcos bravos.
    Que me ha gustado, ojo.
    Solo que me sorprende.

    —AUTOPSIA Y ENCARNACIÓN ARQUITECTÓNICA DE
    HYPNEROTOMACHIA POLIPHILI
    Acerca de la inocua arquitectura venérea

  30. El equipo es Veteranos do Ribeiro,temporada 1.981-1982. Campo de O Xestal de Ribadavia:
    De pie:Adolfo,Paco,Madarnás,Ford,Rafael,Rubio,Tizón,León,Eloy,Solis (p.s.) y Eloy.
    Agachados:José Benito,Pinal,Jorge,Castrelo,Picho,Isaac,Cesar,Dieguez y Quinin.

  31. Un viaje solemne hasta la entrañas de la Anglogalician Cup.
    Necesitas leerla dos veces para disfrutar de todos los matices, bromas privadas y referencias cruzadas.
    Una buena piedra donde comenzar de nuevo.

  32. -Largo muchachos; ¿es que nunca habéis visto un pulpo convertirse en porco bravo?

    Les lanzaba arena con los pies.

    -Largo, largo, largo…

    Dijo una frase obscena

    El porcobravismo nunca estuvo soturno.

    Los Birra’s Klav no le daban mal ¿verdad ? le preguntó al horizonte.

    Cerró los ojos. Los abrió. Las olas acababan suavemente en la playa.Cerró los ojos y escuchó como un gruñido o como un estertor: el mar.

  33. Que no nos pase desapercibido que en la alineación: De pie:Adolfo,Paco,Madarnás,Ford,Rafael,Rubio,Tizón,León,Eloy,Solis (p.s.) y Eloy.
    Agachados:José Benito,Pinal,Jorge,Castrelo,Picho,Isaac,Cesar,Dieguez y Quinin.

    hay un Isaac,un Jorge,un Eloy y un Paco.

    ¿ Se escogió por ésto o es una coincidencia de esas que nunca se dan en la Anglo ?

  34. ser de bigote
    Expresión ponderativa que equivale a mucho, en gran cantidad o intensidad, e incluso, muy bueno. <>La expresión parece que surgió en la guerra de Marruecos de 1924 y que, posteriormente, se hizo muy popular entre los soldados que combatían en la guerra civil. Su creador pudo haber sido el general Serrano Orive, famoso entre sus compañeros de armas por su ingenio, sus chistes y por ser tremendamente malhablado. Se cuenta que este general aplicaba tanto a lo muy bueno como a lo muy malo, fuera una guerra o una mujer, la expresión <>

  35. Cocida a fuego lento no le pillas la gracia hasta la tercera o cuarta vez.
    Pasa lo mismo con los porcos, así que damos por válido jabalí como animal de compañía y el Birras como padre putativo.

    Postdata: ¡ La foto es la hostia ¡

  36. Una foto del siglo pasado, de hace 32 años, una foto formidable para hablar de ¿ futuro ?
    El relato, ummm, frío, conciso, nórdico, no entusiasma aunque es efectivo.
    hora tienen que explicarnos el porqué de dos blogs

  37. Es lo primero que publican en meses que A) Tiene que ver con la Anglogalician Cup
    B ) Me gusta al 100 %

    Eso que ahora tenemos dos blogs y vete a saber cuantas cosas más.
    Ya era hora.

  38. En horas de discursos manidos y vana palabrería es importante ir al meollo, penetrar en el contenido y mirar al pasado con voluntad de aprender. Equipos como el de la fotografía , constituyen un sempiterno estímulo y en nuestra mano ( pies ) está aprovecharlo.

  39. Somos lo que fuimos.

    Formidable reflexión acerca de los orígenes de la Anglogalician Cup.

    Sencilla y sin barroquismos.
    Si acaso, me sobra el final.

  40. Alivio siente uno cuando lee algo normal y notable sobre la Anglogalician Cup sin colonias, orozas y demás piruetas intelectuolidad para gente acomplejada con gafapastas.
    Hasta la foto es convenientemente enxebre

  41. Greetings From Brigantia,

    It was somewhat disconcerting to discover a blog referring to Aegir, old Norse sea god and onetime gunboat in the Icelandic Coastguard which was involved in the Cod Wars of less than blessed memory to this son of a fishmonger. However my research indicates that Aegir played mine host in Valhalla making sure that the mead was on tap and the roast pork sandwiches were to hand so one can see the connection.

    As TS Eliot said ‘April is the cruelest month’ and as we shiver towards Spring the only thing that consoles us is the thought that the sons of Galacia will soon grace the boulevards of Sheffield. This time it will no mere pub crawl. Culture is on the agenda. Pontevedra’s finest are staying in Sheffield’s oldest and most impressive hotel,the Royal Victoria Hotel, built in 1862.It rises from the banks of the mighty River Don and is on the site of the now demolished Victoria Railway Station. In its grounds are the bronze plaques with the names of the employees Of the Great Central Railway who fell in the Great War.

    The Saturday of the Porquo’s visit will see them embark on the Grand Tour of Sheffield, taking in the Canal Basin, the mysterious Old Queens Head Public House[Mary Queen Of Scots local] a memorial to the sons of South Yorkshire who fought for a cause in a foreign land that is not foreign to our modern day sons of Brigantia, strange clocks, our local Tardis, some of our historic buildings which produced goods that are still of world renown and much else. In short you will be made welcome in this corner of Albion. Have you heard of Vera Lynn by any chance?

  42. A principios e mediados dos noventa o Morrazo era un fervedoiro de torneos de verán: fútbol sala, fútbol sete, mundialitos e campeonatos vintecatro horas salpicaban a xeografía dos meses de xullo e agosto prometendo emocións intensas, patadas como bolas de demolición, xente cocida reclamándolle a árbitros que só exisitían na súa cabeza e baños de madrugada -baixa a tópica lúa do verán- posuídos pola euforia de gañarlle a equipos de xente con equipación esponsorizada, botas de reglamento e gusto polo -todavía non se lle chamaba así- tiqui-taca.

    Na praia de Area Bon, un grupo de audaces (e ociosos) veraneantes levantou un equipo totalmente impresentable, absolutamente delirante e absurdamente cheo de orgullo. O nome, birra´s klav, deixaba pouco lugar á dúbida: a excusa era o fútbol, si, pero o fútbol non o era todo. Pasados case vinte anos de aquilo, é hora de que salgan á luz as súas fazañas, é a hora de facer arqueoloxía das emocións e unha microhistoria daqueles instantes -agora o sabemos- xa irrepetibles.

    Sendo como fun apenas testemuña tanxencial nalgúns partidos, sinto que podo falar daquel equipo -canteira probable da que se alimentarían os futuros porcos bravos?- coa nostalxia xusta e as dosis de lucidez necesarias.

    O primeiro recordo que teño é coche de Santi. Un Peugeot 505 (SRD, creo) no cal cabían entre un e vintecinco ocupantes según a noite, e onde se trazaban as tácticas, se preparaban as estratexias e intentábase baixar a borracheira da mellor maneira posible (nota: eu era o que non bebía, o protofriki do grupo na era anterior ao frikismo). O coche de Santi era a sede social do clube e exercía unha sorte de influencia positiva en todos os integrantes, tanto os permanentes como os circunstanciais. Lembro que o exceso viaxaba sempre de pasaxeiro naquel transporte colectivo: xente a esgalla, km/h de máis, cervexa no maleteiro (ehm, desto non estou moi seguro), e a música sempre a punto de reventar os altofalantes.

    A música. A música do 505. Estaría ben facerse cun recopilatorio do que soaba naqueles traxectos cara aos campo de fútbol de Hío, cara a Bueu, ou incluso, cara a Cangas. Habitualmente, se non lembro demasiado mal, «the trooper», «you can´t bring me down» e «welcometo the jungle» eran fixas, alomenos, cando eu subía era o que soaba alí adentro. Estaba ben. As ventás baixadas e o aire do verán e a xente a berrar e o son do motor confundido cos baixos das cancións. Así chegaba o equipo ao campo, e así se gañaban partidos, botando man da épica máis que da estética, para sorpresa de rivais e público.
    O meu segundo recordo, especialmente intenso, vai nas camisetas, en especial as do primero ano: birra´s klav escrito a man nelas como se alguén mexara o nome por riba e despois rubricara con algún outro tipo de materia orgánica. Ademáis, tantos buratos que o equipo máis semellaba un grupo de boys preparando unha despedida de solteira que un competitivo rival futbolístico. Entrar ao campo con aquela equipaxe e observar as caras do resto do mundo era un bó espectáculo. Si, imaxinaba aos contrarios ao voltar a casa, mosqueados e incrédulos, «un equipo que se chama birra´s klav, coas camisetas rotas, con cara de levar de festa varios días, e con pinta de non saber siquera de onde estaban, gañounos cinco cero!»…

  43. Somos un punto de la circunferencia de una rueda. Un eslabón de diferentes cadenas que recorren el tiempo estableciendo una continuidad.

  44. Cuando somos adultos solemos acordarnos únicamente de los momentos más significativos de nuestra primera infancia. Aunque apenas soy adulto todavía he olvidado ya muchas cosas de aquel tiempo, y lo poco que sé, probablemente sólo lo retengo porque lo he oído contar. Las hileras de años pasan volando ante mi vista como si se tratase de un confuso sueño. Por eso no puedo remitirme a alguna fecha concreta de los primeros años de mi vida. Sin embargo, aún poseo algo claro y vivo en mi alma, y eso es cuanto desearía, uniendo luces y sombras, plasmar en un cuadro.

    El habitual tono nietzschesiano del Maionone arenga pero no emociona del todo.
    Es lo que tiene esperar por los caballitos de mar y los caballos de peltre.

  45. Ægir de mis entrañas: El significado de su nombre está asociado con el agua. Él También se llamó Hler y Gymir. Era el dios del mar y su gobernante. Él era una personificación del océano,buena o mala.

    Provocó tormentas con su enojo y los porconautas decían que «una nave entraba en las mandíbulas de Ægir», cuando los hacía naufragar.
    de las mandíbulas de un tractor no queda constancia.

    Ægir (Égir) preparaba la cerveza inglesa a los dioses después que Thor le trajo una olla ( o se le fue al traductor )

    Ægir , aquí lo tenemos.

  46. La entrada me ha gustado. Es buena.
    Una mierda que necesitemos dos blogs por …ahora que los pienso ¿ por qué hay dos blogs ?

  47. Una pregunta… si el lunes desayunamos en el Cutler’s Hall y se supone que tenemos el breakfast del hotel pagado, no incurriríamos en una superposición de actividades? pero quién organiza esto???

    • Bien visto, más…..Si un porco bravo bragado y forjado bajo cielos de peltre, no puede con dos full english breakfast en 30 minutos regados con unas pintas, ni es porco bravo ni nada. Ni llega a stag, fíjate lo que pongo.

  48. Conteste rápido:
    Birra’s o Porcos ?
    Bristol Rovers o Bristol City?
    Sheffield United o Sheffield Wedneday ?
    Veteranos do Ribeiro o Veteranos do Albariño ?

    ufff..
    Mucha presión.

  49. Bristol Klav y Porcos Bravos do Ribeiro.
    P.K. Dick y Fringe como referencias. Así nos va con el Mainwild.
    En el Otro Lado, os porcos ganan 6 a 3 a los stags.
    Así haya dos blogs y ninguna razón lógica para nada.

    La foto es orfebrería pura.

  50. Qué alivio tebner un bis a bis con el blog bis, todo tranquilidad y paz.
    Los verdes pastos de la Anglogalician Cup.

  51. el detalle del balón, ¿ se han fijado en el balón ? de los tiempos del Naranjito.
    Me encanta la foto. El post en sí, demasiado bíblico para mi disgusto.

  52. no abandonen el negro. el uniforme de la foto está bien pero el negro tiene sus ventajas para el porcobravismo.

  53. es casi imposible que intentes copiar una actitud de batalla. el estilo de los equipos de antes, esos tipos se curtían con coñac y licor café y luego se metían un cocido. ¿os porcos ? una aproximación bastante pausible pero no es lo mismo, no es lo mismo, joder. no.

  54. En los años 80′, el fútbolde veteranos e caracterizaba por su rudeza y empuje, convertido en un deporte duro y tosco, los jugadores eran vistos como auténticos símbolos de virilad, entre tanto sudor y sangre, riibeiro y albariño.
    Ahora tocan sucedáneos, pero mejor eso que nada. Lo que no les perdono es que beban cerveza y no vino, ¡coño! ¿ no son ustedes de Galicia ?

  55. La Vieja Guardia sabe más por todo que por nada, diablos
    ¿ Jugar en Inglaterra es un infierno ? ya, ja,ja , carcajada.
    Prueba en algunos campos de veteranos, en los prados donde el viento da la vuelta.

  56. Dedicado a los porteros que han sido, son y serán:
    Ni el mar,
    Que frente a ti saltaba sin poder defenderte.
    Ni la lluvia, ni el viento, que era el que más rugía.
    Ni el mar, ni el viento, Platko,
    rubio Platko de sangre,
    Guardameta en polvo,
    Pararrayos.
    No, nadie, nadie, nadie,
    Camisetas azules y blancas, sobre el aire.
    camisetas reales,
    contrarias, contra ti, volando y arrastrándote.
    Platko, Platko lejano,
    rubio Platko tronchado,
    tigre ardiente en la hierba de otro país,
    ¡Tú, llave, Platko, tú llave rota,
    llave áurea caída ante el pórtico áureo!
    No, nadie, nadie, nadie,
    nadie se olvida, Platko
    volvió su espalda el cielo.
    Camisetas azules y granas flamearon,
    apagadas, sin viento
    El mar, vueltos los ojos,
    se tumbó y nada dijo.
    Sangrando en los ojales,
    sangrando por ti, Platko,
    por tu sangre de Hungría,
    sin tu sangre, tu impulso, tu parada, tu salto
    temieron las insignias.

    No, nadie, Platko, nadie,
    nadie se olvida.
    Fue la vuelta del mar
    fueron diez rápidas banderas
    incendiadas sin freno.
    Fue la vuelta del viento.
    La vuelta al corazón de la esperanza
    Fue tu vuelta.
    Azul heroico y grana
    mando el aire en las venas
    Alas, alas celestes y blancas,
    rotas alas, combatidas, sin
    plumas, encalaron la hierba.
    Y el aire tuvo piernas,
    tronco, brazos, cabeza.
    !Y todo por ti Platko,
    rubio Platko de Hungría!
    Y en tu honor, por tu vuelta,
    porque volviste el pulso perdido a la pelea,
    en el arco contrario al viento abrió una brecha.
    Nadie, nadie, se olvida.
    El cielo, el mar, la lluvia lo recuerdan.
    Las insignias.
    Las doradas insignias, flores de los ojales,
    cerradas, por ti abiertas.
    No nadie, nadie, nadie,
    nadie se olvida, Platko.
    Ni el final: tu salida,
    oso rubio de sangre,
    desmayada bandera en hombros por el campo.
    !Oh Platko, Platko, Platko
    tú tan lejos de Hungría!
    ¿Qué mar hubiera sido capaz de no llorarte?
    Nadie, nadie se olvida,
    no nadie, nadie, nadie.

  57. La clave para el éxito en un club de la tradición y singularidad de Os Porcos Bravos , es conjugar la modernidad necesaria del fútbol moderno pero siempre con la referencia y persistencia de las arraigadas costumbres históricas… una de las mejores, el Boot Room. Otra, no olvidar de donde venimos.

  58. Lo de abajo no va ni por Kubilete ni por ningún cancerbero conocido…..

    Supongo que nunca he sido un gran científico, me quedo siempre en lo anecdótico. Si me disfrazas al perro con unas telas curiosas me creeré que estamos haciendo antropología en los confines chinos del salón, al lado del jarrón del mercadillo. El asombro lo tengo avanzadísimo, en eso no me gana ninguno de estos científicos domésticos prescindibles de los que me siento sitiado día a día. Pero es que a mí la ciencia hay que hacérmela entretenida, con títeres, carteles o algo, que si no prefiero irme a fumar a la barandilla.

    Lo que me parece interesante es que a base de haber sobrellevado la ciencia del número perezoso con libros de caballerías, ahora resulta que entro en los pasillos de la ciencia, cojo lo que quiero en la despensa, y salgo con las manos a tono para hacer algún truco de magia fácil con huevos y pistachos.

    Últimamente manejo al número, no ha sido fácil; para bien manejarlo hay que aprender también a dejarlo de lado. Es un poco como el pobre gordo de la clase que juega de portero, tú le dejas ahí entre los tres palos comiéndose el bocadillo, engordando para tapar más hueco y aunque a corto plazo es una faena que se olvide del esférico mientras le quita el amarillo al jamón, luego te cubre la portería entera y todo ha sido legal, a base de trabajo diario y marginación ya no te marcan ni un solo gol.

    La ciencia es un bocadillo para gordos, y un gordo, a su vez, que crece y crece. Y nosotros somos chavales de escuela que nos merecemos dos hostias de hermano mayor. Pero luego de las dos hostias veo ésto y me da pena, y me acerco al gordo porque a su modo también me parece un héroe y hasta un caballero, y resulta que me hago amigo de la ciencia a fuerza tan solo de observar lo que pasa en el patio.

    Yo que creía que íbamos a echar de menos a las mujeres, a ver si va a ser cierto que a quien echamos de menos de verdad es al gordo.

  59. caballito arco iris de peltre, tu cabalgarás sobre migas de pan, haciendo una senda que lleva a una tierra donde no siembra el mal

  60. Jamás estuvieron aguardando a los guerreros unos corceles más fogosos que éstos. Pero no es suficiente con que el espíritu se obligue a sí mismo a domarlos; si no percibe con placer y euforia su voz de trueno, el espíritu sucumbirá

    • sabre
      De sable

      1. m. desus. arena (‖ conjunto de partículas desagregadas de las rocas).

      The Anglogalician Cup sabe lo que escribe.

      Y nos gustan las cosas en desuso

  61. No Morrazo é xabre

    El sable del sabre es correcto en una entrada en castellano.

    Quién se columpia a orillas del Bann?

  62. xabre

    Reproducir
    substantivo masculino
    1
    Terra areosa que se forma pola descomposición do granito e que é moi empregada na construción.
    Os albaneis facían a masa con xabre, auga e cemento. SINÓNIMO sábrego
    2
    Area grosa.
    Lavado e branco xabre dos fondos da ría.

    – en los campos sabrégos del Morrazo–

  63. Ægir y Ran tienen nueve hijas, algunas veces llamadas doncellas de las olas. Sus nombres son nombres poéticos para las olas:
    Himinglæva – Aquella a través de la cual se puede ver el cielo.
    Dúfa – La que Dirige.
    Blóðughadda – Cabello sangriento.
    Hefring – La que se levanta.
    Uðr – Ola Espumante.
    Hrönn – Ola Dispuesta.
    Bylgja – Oleada.
    Dröfn – Mancha de Espuma.
    Kólga – Término poético para Ola.

Deja un comentario